Zonder geld, maar met nieuwe vrienden

Heel wat kopzorgen verder zijn we vandaag inmiddels in Samarkand aanbeland, wat het hoogtepunt van de Zijderoute schijnt te zijn met haar indrukwekkende Moskeeën en Medressa’s. Dat we hier zijn gekomen ging echter niet zonder slag of stoot, aangezien we maar liefst twee keer bijna zonder geld zijn komen te zitten. Toen we in Khiva nog €30 overhadden en het hostel nog betaald moest worden leek het ons een goed idee toch maar eens een bank op te zoeken. Omdat pinnen hier nog in de kinderschoenen staat is er echter maar één bank in Khiva. Die bleek echter geen mastercard te accepteren, en de enige voor mastercard geschikte ATM in de stad bleek buiten werking. In lichte paniek zijn we vervolgens naar Urgench gereden, wat 30km verderop ligt en waar meer mogelijkheden zijn. Ook daar waren de eerste drie pogingen echter geen succes en dus gingen we met samengeknepen billen naar de Asaka-bank, onze laatste reddingsboei. Toen daar instemmend werd geknikt door onze taxichauffeur en tevens gids (dat allemaal voor €5) waren we dan ook zielsgelukkig. Er werd ons verzekerd dat het vanaf Bukhara geen probleem meer zou vormen om met mastercard geld te pinnen. We namen dus eerst maar $200 op, wat wel even voldoende leek. In Bukhara bleek mastercard echter ook niet te werken bij de asaka bank, en omdat het zaterdag was en zondag de bank dicht is moesten we maandag maar terugkomen, en dat met nog maar €20 op zak. Gelukkig is het hier, ik kan het niet vaak genoeg benadrukken, spotgoedkoop, en werkte onze mastercard maandag weer. Gelijk maar $1300 dollar gepind, dit gaat ons niet weer gebeuren. 

In al deze ellende zou je bijna vergeten dat we ook gewoon heel erg hebben genoten van alle aardige mensen, het lekkere eten en de prachtige gebouwen hier. Het voelt soms echt alsof je in een duizend-en-één-nacht sprookje bent beland. Bukhara was nog mooier dan Khiva en we hebben ons daar uitstekend vermaakt. We hadden bovendien drie jongens van onze leeftijd als gastheer, waarmee we een avond op stap zijn geweest en waardoor we wat meer te weten zijn gekomen over het leven hier. Ze konden goed Engela en het was erg gezellig. Dat was het ook met onze reisgenoten in de shared taxi van Khiva naar Bukhara, al was communiceren met hen wat moeilijker (lees: vrijwel onmogelijk). Het waren namelijk twee Oezbeekse mannen van in de zestig of zeventig. Ze waren wel heel goed gehumeurd en we hebben dan ook heel wat af zitten lachen met ze. Ze leken ons wel interessant te vinden en wij hen natuurlijk ook. In het hostel hebben we ook nog kennisgemaakt met een groep Afghaanse moslimmannen. Ze liepen rond in lange gewaden en waren echt wat je van een groep Afghanen zou verwachten. We hebben tot laat in de avond met ze zitten praten en het was echt een bijzondere ervaring om met ze kennis te maken en te luisteren naar hun verhalen over het leven daar en waarom Amerika er totaal verkeerd bezig is. Er kon overigens maar één van hem Engels, maar uit alles bleek dat ze allemaal enorm vriendelijke mensen waren. 

We zijn verder nog een naar westerse maatstaven enorm verpauperde kermis tegengekomen, die overigens erg druk was, en hebben over een markt gewandeld met allerlei prachtige zakken met specerijen en dergelijke. Uiteraard hebben we ook als brave toeristen de vele indrukwekkende highlights bekeken, maar daarvan geben de foto’s een beter beeld. Overigens komen de meeste foto’s pas als we de beschikking hebben over een computer en de foto’s van de camera kunnen uploaden.

Groetjes vanuit Samarkand en hopelijk veel lees -en kijkplezier!