Almaty - The city of thousand colors

Hallo trouwe lezers. De laatste blog werd geschreven tijdens onze laatste avond in Karakol, waar we tot rust kwamen van de hike door de bergen. De volgende dag vertrokken we met een mashrutka busje naar de volgende bestemming van de reis: Almaty, te Kazachstan.

Helaas reden er geen busjes rechtstreeks naar deze stad, waardoor we genoodzaakt waren terug te reizen naar Bishkek om daar vervolgens over te stappen. De chauffeur probeerde onderweg kennelijk de spanning op te bouwen voor zijn passagiers. In plaats van de rechterkant van de snelweg te pakken reed die plotseling op de linkerzijde. Wij kregen al vrij snel in de gaten dat er iets niet klopte, maar de nietsvermoedende chauffeur scheurde een paar minuten door. Toen er tegenliggers met knipperende grote lichten verschenen moest er bij hem waarschijnlijk ook een lampje zijn gaan branden. Voor omkeren was geen ruimte, dus de beste man heeft zijn busje al achteruitrijdend uiteindelijk weer op de juiste baan gezet.

De grensovergang naar Kazachstan verliep probleemloos en werd (wél) door goede banen geleid. Rijdend door het Kazachse landschap zagen we groene heuvels tot zover het oog reikte, met als variëteit aan het beeld slechts de weg, houten elektriciteitspalen en af en toe een verdwaalde rots. Het was haast alsof we ons begeefden in de befaamde Windows-XP achtergrond.

De volgende dag vertrokken we met enthousiasme uit het hostel om Almaty te verkennen. Na 10 minuten lopen werden wij en anderen bij een groot kruispunt door een agent geïnstrueerd om niet verder te lopen. De straten waren leeg, iets té leeg. Blijkbaar werden onze wegen toevallig gekruisd met die van president Nazarbayev, die op dat moment langs kwam rijden in een gepantserd voertuig, aldus een aantal locals. Zij vertelden ons verder dat het die dag, 9 mei, Victory Day is, een dag waarop de overwinning op het fascisme gevierd wordt.

Het leek een dag van contrasten. De hele stad stond op z'n kop; de parken stonden bijvoorbeeld vol met mensen die genoten van de muziek, kraampjes, ijszaakjes, optredens en kermissen. Een soort Koningsdag, maar dan natuurlijk Dictatordag. Daarnaast liepen er duizenden mensen in optochten op de straten van Almaty, terwijl ze zongen, schreeuwden, lachten en huilden. In hun handen hadden ze bordjes vast waarop foto's stonden van hun voorouders die gesneuveld waren tijdens de Tweede Wereldoorlog.

Een kamergenoot van ons, Charles uit de VS - Massachusetts, vertelde ons later in het hostel dat hij een aantal Kazachen tijdens de optocht heeft gesproken over hun voorouders. Zijn vader was ook tijdens de oorlog overleden, twee maanden voordat Charles werd geboren. De fervente reiziger was al 74 jaar en zat boordenvol verhalen die hij maar wat graag met ons deelde. Hij woonde bijvoorbeeld tot voor kort op Cuba met een 29-jarige vrouw en heeft vroeger als hippie in Amsterdam gewoond.

Terwijl wij van alle leuke plekken en moderniteiten in Almaty genoten, zoals lange roltrappen in de metro die drie minuten lang naar boven of beneden gingen, werd het tijd om vervoer te regelen voor de reis naar China. Na overwegingen in verband met de prijs, waarbij we het trein -en  busstation bezochten, besloten we met de bus te gaan. Wanneer die vertrok was echter een raadsel, ook voor het personeel op het busstation. Zonder een woord Engels te spreken maakten ze ons duidelijk dat we de volgende dag terug moesten komen. De volgende dag kregen we exact hetzelfde antwoord. Aangezien het telkens een uur reizen was van en naar het busstation hebben we mensen in het hostel gevraagd hoe het zat. Blijkbaar waren er problemen bij de grens met China. Dus toch met de trein, en die bleek een paar uur later al te gaan, dus er was een kans dat er geen plekken meer waren. Terwijl ik, Pim, met buikgriep op bed lag ging Bart naar het treinstation, als laatste poging, om de tickets te kopen. Dit lukte.

De treinreis verliep voorspoedig. Aangekomen bij de Chinese douane legden we met volle moed onze backpacks op de band van de scanner en vervolgens op de tafel voor de douanier. Ik haalde m'n backpack leeg en pakte onze Lonely Planet over China (een reisgids). Glimlachend vertelde het meisje dat de reisgids bij deze werd ingenomen omdat Taiwan hierin niet staat aangegeven op de kaart van China, terwijl dit wel bij China hoort, aldus de Chinese staat. Na een mailtje naar de Lonely Planet bleek dat dit de eerste keer was in tien jaar dat dit voorkwam. Ze stuurden gelukkig een nieuwe gids in E-book versie.

Stay tuned voor de avonturen en shenanigans in China!

To be continued...