Met een VOC mentaliteit langs de oostkust
20 juni 2018 - Fuzhou Shi, China
Als een stel kippen, eenden en konijnen die op elkaar gepropt zitten in te kleine kooien voor Chinese restaurants stonden wij in de metro onderweg naar Hong Kong, de volgende bestemming van onze reis. Om de oostkust van China in een maand tijd af te reizen waren we genoodzaakt onze visums in Hong Kong, wat onafhankelijk is van China, te vernieuwen. Met wolkenkrabbers, een indrukwekkende skyline en (westerse) zakenmannetjes leek deze miljoenenstad op een soort New York. Ook de prijzen zijn als westers aan te merken. Voor ons aanleiding hier niet al te lang te verblijven, gezien onze backpackersbudget.
Het hostel bood onderdak aan zowel welkome, als onwelkome gasten. Wat dit laatste betreft zou Rob Geus niet blij worden: man man man. Het trappenhuis, waar volle vuilniszakken stonden, leek een vakantieoord voor ratten en kakkerlakken. Geus: "the cucarachas were walking all over the floor". Vooral Bart vond het allemaal erg eng. Gelukkig konden ze niet in de slaapkamer komen. Dit deelden we met een welkome gast: Ben. Deze 43-jarige Indonees vond het maar wat mooi de dagen met ons door te brengen. Met z'n drieën bezochten we de volgende dag de 'peak' met de tram, een toeristische heuvel. Helaas begon het bovenaan net te regenen, waardoor het uitzicht slechts bestond uit mist. Het slechte weer leidde ons naar drogere oorden, zoals het scheepvaartmuseum. Onze trots voor het vaderland werd hier sterk aangewakkerd, aangezien Nederland en de VOC aan bod kwamen.
De dagen erna was Ben vaak van de partij. In de avonduren dronken we bijvoorbeeld wat pilsjes met hem. De laatste dag in Hong Kong vergezelde hij ons naar het park, de trouwe rakker. Hier was het nog benauwder dan in de vlindertuin van Dierentuin Emmen. Die avond vertrok Ben met het vliegtuig naar Maleisië en wij vertrokken met de metro naar Shenzhen te China. En zo begonnen we met een VOC mentaliteit de reis langs de oostkust van China, de volgende en laatste ronde.
In de vroege ochtend vetrokken we, vanuit het hostel in Shenzhen, naar het treinstation om uit te zoeken hoe we naar Xiamen of Quanzhou konden komen. Nadat we een tijdje van het kastje naar de muur werden gestuurd vonden we uiteindelijk een bus naar Quanzhou. Maar, de trip zou niet compleet zijn voordat we minstens één keer onze tassen in de spuug en slijm van een Chinees zouden hebben gezet, wat gebeurde (gewoon ergens binnen). Cultuurdingetje hier. Afijn, we moesten vervolgens een bestelbusje in. Terwijl wij het geluk hadden op de achterbank te kunnen zitten, zaten een aantal mensen in de laadruimte van het busje op kleine plastic krukjes. Na een klein uurtje stopte het busje en werd ons gebaard dat we konden uitstappen. Blijkbaar moesten we overstappen op een tourbus. Een man genaamd mister Lee kon een aantal dingen voor ons naar het Engels vertalen waardoor alles redelijk makkelijk verliep. Lee had 5 maanden lang in Hong Kong gewerkt om zijn gezin in China te onderhouden. Toevallig was hij die dag onderweg terug naar zijn woonplaats, Quanzhou.
De busreis duurde lang en het werd al laat, terwijl we nog geen hostel hadden geboekt. Mister Lee schoot ons nogmaals te hulp door, eenmaal op de bestemming bereikt, ons naar een hotel te leiden. Hij was zelfs bereid het hotel voor ons te betalen, wat wij vriendelijk afsloegen. Het kostte immers 400 yuan (ongeveer €53,-), waar hij harder voor moet werken dan wij. Toch accepteerde hij geen "nee", waarna wij gratis een nacht in een luxe hotelkamer konden slapen. Ook bood Lee aan ons rond te leiden door Quanzhou de dag erna.
Om half 8 de volgende ochtend begonnen we aan een stevige ochtendwandeling over een marmeren brug, van 2,5 kilometer lang, naar de overkant en weer terug. De dag bestond verder voornamelijk uit het bezoeken van verschillende tempels en een museum over China en de binding met Taiwan, in een onsubtiel nationalistisch jasje. Taiwan is immers onderdeel van China, zoals "flesh and bone" ook onlosmakelijk verbonden zijn met elkaar, aldus de Chinese staat. Ook hier werden de heldhaftige zeevaarders uit de lage landen genoemd; er werden zelfs twee 17de eeuwse Nederlandse boeken vertoond, zoals ' ' t verwaerloosde Formosa', uit 1675.
In de avond nam Lee ons mee naar een café om Australië tegen Frankrijk te kijken onder het genot van versnaperingen en twee sixpacks Corona's. Ook nu liet Lee ons niks betalen. Bijna aggressief drukte hij Bart's hand met geld weg. In de rust ging Lee terug naar zijn familie en namen we afscheid, waarna wij genoodzaakt waren de overgebleven biertjes met z'n tweeën op te drinken. We haddn veur hetere vuurn stoan.
Xiamen was de volgende stad op de planning. Het lokaliseren van het hostel bleek een heikel karwijtje, aangezien er weinig klopte van het adres en het uitvogelen van het openbaar vervoer knap lastig kan zijn als niemand Engels spreekt. De taxichauffeur die we daarom aanspraken wist waarschijnlijk waar we heen moesten, en dus zetten we de tassen in de kofferbak en gingen zitten. Zoals men hier wel vaker doet scheurde de chauffeur weg zonder naar links te kijken. Een nietsvermoedende motorrijder moest hierdoor uitwijken en remmen, waardoor hij met motor en al onderuit ging. Opstaan lukte hem niet, we vermoedden dat zijn been gebroken was. Er waren een aantal getuigen aanwezig, dus wij konden daar niets meer betekenen voor de ongelukkige man. Zodoende zetten we de zoektocht naar het hostel voort.
De dagen in Xiamen zijn samen te vatten in één woord: regenachtig. De in het water gelopen dagen hier werden ruimschoots gecompenseerd in de daaropvolgende twee dagen in het zonnige Fujian Tulou. In dit groene en heuvelachtige gebied liggen ruim dertigduizend zogenaamde 'Tulou's', wat letterlijk vertaald modderhuizen betekent. Dit zijn ronde grote gebouwen waarbij het middelste gedeelte als het ware een open binnenplaats is, denk aan een donut. Meerdere gezinnen leven in één tulou, alsook af en toe tijdelijke toeristen.
Met mooie nieuwe herinneringen vervolgen we nu onze reis langs de oostkust.
Tot de volgende keer!
Het hostel bood onderdak aan zowel welkome, als onwelkome gasten. Wat dit laatste betreft zou Rob Geus niet blij worden: man man man. Het trappenhuis, waar volle vuilniszakken stonden, leek een vakantieoord voor ratten en kakkerlakken. Geus: "the cucarachas were walking all over the floor". Vooral Bart vond het allemaal erg eng. Gelukkig konden ze niet in de slaapkamer komen. Dit deelden we met een welkome gast: Ben. Deze 43-jarige Indonees vond het maar wat mooi de dagen met ons door te brengen. Met z'n drieën bezochten we de volgende dag de 'peak' met de tram, een toeristische heuvel. Helaas begon het bovenaan net te regenen, waardoor het uitzicht slechts bestond uit mist. Het slechte weer leidde ons naar drogere oorden, zoals het scheepvaartmuseum. Onze trots voor het vaderland werd hier sterk aangewakkerd, aangezien Nederland en de VOC aan bod kwamen.
De dagen erna was Ben vaak van de partij. In de avonduren dronken we bijvoorbeeld wat pilsjes met hem. De laatste dag in Hong Kong vergezelde hij ons naar het park, de trouwe rakker. Hier was het nog benauwder dan in de vlindertuin van Dierentuin Emmen. Die avond vertrok Ben met het vliegtuig naar Maleisië en wij vertrokken met de metro naar Shenzhen te China. En zo begonnen we met een VOC mentaliteit de reis langs de oostkust van China, de volgende en laatste ronde.
In de vroege ochtend vetrokken we, vanuit het hostel in Shenzhen, naar het treinstation om uit te zoeken hoe we naar Xiamen of Quanzhou konden komen. Nadat we een tijdje van het kastje naar de muur werden gestuurd vonden we uiteindelijk een bus naar Quanzhou. Maar, de trip zou niet compleet zijn voordat we minstens één keer onze tassen in de spuug en slijm van een Chinees zouden hebben gezet, wat gebeurde (gewoon ergens binnen). Cultuurdingetje hier. Afijn, we moesten vervolgens een bestelbusje in. Terwijl wij het geluk hadden op de achterbank te kunnen zitten, zaten een aantal mensen in de laadruimte van het busje op kleine plastic krukjes. Na een klein uurtje stopte het busje en werd ons gebaard dat we konden uitstappen. Blijkbaar moesten we overstappen op een tourbus. Een man genaamd mister Lee kon een aantal dingen voor ons naar het Engels vertalen waardoor alles redelijk makkelijk verliep. Lee had 5 maanden lang in Hong Kong gewerkt om zijn gezin in China te onderhouden. Toevallig was hij die dag onderweg terug naar zijn woonplaats, Quanzhou.
De busreis duurde lang en het werd al laat, terwijl we nog geen hostel hadden geboekt. Mister Lee schoot ons nogmaals te hulp door, eenmaal op de bestemming bereikt, ons naar een hotel te leiden. Hij was zelfs bereid het hotel voor ons te betalen, wat wij vriendelijk afsloegen. Het kostte immers 400 yuan (ongeveer €53,-), waar hij harder voor moet werken dan wij. Toch accepteerde hij geen "nee", waarna wij gratis een nacht in een luxe hotelkamer konden slapen. Ook bood Lee aan ons rond te leiden door Quanzhou de dag erna.
Om half 8 de volgende ochtend begonnen we aan een stevige ochtendwandeling over een marmeren brug, van 2,5 kilometer lang, naar de overkant en weer terug. De dag bestond verder voornamelijk uit het bezoeken van verschillende tempels en een museum over China en de binding met Taiwan, in een onsubtiel nationalistisch jasje. Taiwan is immers onderdeel van China, zoals "flesh and bone" ook onlosmakelijk verbonden zijn met elkaar, aldus de Chinese staat. Ook hier werden de heldhaftige zeevaarders uit de lage landen genoemd; er werden zelfs twee 17de eeuwse Nederlandse boeken vertoond, zoals ' ' t verwaerloosde Formosa', uit 1675.
In de avond nam Lee ons mee naar een café om Australië tegen Frankrijk te kijken onder het genot van versnaperingen en twee sixpacks Corona's. Ook nu liet Lee ons niks betalen. Bijna aggressief drukte hij Bart's hand met geld weg. In de rust ging Lee terug naar zijn familie en namen we afscheid, waarna wij genoodzaakt waren de overgebleven biertjes met z'n tweeën op te drinken. We haddn veur hetere vuurn stoan.
Xiamen was de volgende stad op de planning. Het lokaliseren van het hostel bleek een heikel karwijtje, aangezien er weinig klopte van het adres en het uitvogelen van het openbaar vervoer knap lastig kan zijn als niemand Engels spreekt. De taxichauffeur die we daarom aanspraken wist waarschijnlijk waar we heen moesten, en dus zetten we de tassen in de kofferbak en gingen zitten. Zoals men hier wel vaker doet scheurde de chauffeur weg zonder naar links te kijken. Een nietsvermoedende motorrijder moest hierdoor uitwijken en remmen, waardoor hij met motor en al onderuit ging. Opstaan lukte hem niet, we vermoedden dat zijn been gebroken was. Er waren een aantal getuigen aanwezig, dus wij konden daar niets meer betekenen voor de ongelukkige man. Zodoende zetten we de zoektocht naar het hostel voort.
De dagen in Xiamen zijn samen te vatten in één woord: regenachtig. De in het water gelopen dagen hier werden ruimschoots gecompenseerd in de daaropvolgende twee dagen in het zonnige Fujian Tulou. In dit groene en heuvelachtige gebied liggen ruim dertigduizend zogenaamde 'Tulou's', wat letterlijk vertaald modderhuizen betekent. Dit zijn ronde grote gebouwen waarbij het middelste gedeelte als het ware een open binnenplaats is, denk aan een donut. Meerdere gezinnen leven in één tulou, alsook af en toe tijdelijke toeristen.
Met mooie nieuwe herinneringen vervolgen we nu onze reis langs de oostkust.
Tot de volgende keer!
Ratten en kakkerlakoken brrr.
En dat spuug en speeksel op de grond griezel. Maar dat iemand alles voor je wil betalen is natuurlijk jofel.
👍🙋
Veel plezier nog samen.